Etappe 57 - 20/06/2022 - SAINT-SEVER BEYRIES 27,92km (1.421,50km)

Ik vertrek, alweer, als laatste uit die verzorgde pelgrimsrefuge. De Tsjechische en Inneke, de Nederlandse, zijn al lang de pist in. Ik ga eerst bij de bakker langs, die zich net naast de refuge bevindt, en koop mijne sandwich voor deze middag alsook een paar  chocoladekoeken die ik op mijn gemak verorber in de refuge. Deftig eten is de boodschap want er staat een wandeling van 28km op het programma met zo'n 400 hoogtemeters. Kleine voorbereiding voor als ik, later in de week, de Pyreneeën zal 'kleinen' 🤪🤪. Ik ben eigenlijk een week te vroeg toegekomen hier in Saint Sever. Volgende week zijn het hier grote feesten waaronder '2 corridas de Toros' zijn gepland. Ik heb dat ooit in een ver verleden mogen zien en ik moet toch eerlijk bekennen dat zo'n stierengevecht vrij impressionnant is 🐂🐂🐂.

Na een paar kilometers asfaltweg en een echt steile klim kom ik het dorpje Horsarrieu binnengewandeld. Een mooi en verzorgd dorpje van een paar straten groot met obligate kerk en een leuke bar 'chez Milou' genaamd. Ik maak kennis met Mireille, wat haar echte naam is,  die de derde generatie is die het café openhoudt. Dit is duidelijk een bar waar een grote aanhang is gehuisvest van de zeer populaire lokale sport ' La course Landaise’. Dit is een zeer traditioneel koeienspel dat vooral in de departementen Gers en Landes wordt beoefend. Men kan dit een beetje vergelijken met de Amerikaanse rodeo's. Ik ga even een kijkje nemen in de lokale arena die momenteel is omgebouwd tot een basketplein voor de schoolgaande jeugd. Er wordt mij verteld dat men de vloerbedekking wegneemt en vervolgens vol met zand gooit als de 'course Landaise' begint. Een polyvalente arena dus 🤔. Een viertal kilometers verder kom ik aan in Hagetmau, een 4000 inwoners tellende stadje dat doormidden wordt gekliefd door de rivier 'Louts'. Het is een dorpje waar duidelijk leven in zit en waar al de nodige commerce voorhanden is. Het is hier dat de meeste bewoners van de omliggende gehuchten hun inkopen komen doen.  Ik verlaat Hagetmau zonder een stop in te lassen en spring terug die groene natuurpracht in. Ik slenter voorbij mooie idyllische gehuchten, een paar huizen groot maar toch zo typisch en mooi verzorgd, die luisteren naar de namen 'Chalosse' en 'Argelos'. Voor ik het weet kom ik aan op mijn eindbestemming Beyries. Na al die weken wandelen, ik zit ondertussen aan week 10😱, zijn afstanden als 28 km in 'no time' afgewerkt 😉.  Ik word er hartelijk ontvangen door 2 super enthousiaste uitbaters/verantwoordelijken van de refuge, Michel en Ariette. Eigenlijk word ik te slapen gelegd in de lokale feestzaal van het 200 inwoners tellende dorpje, net naast de 'Mairie'. Aangezien er hier geen winkels zijn hebben de hospitaliers de frigo volgestopt met al wat lekkers is. Inneke, de Nederlandse, is er ook al.De taakverdeling is zeer snel geklonken en zoals in een traditioneel gezin zal de vrouw koken en de man den afwas doen. Inneke maakt spaghetti met de gevonden voorraad en samen maken we er een gezellige lunch van. Later op de avond krijgen we nog bezoek van twee extra pelgrims, Nadege en Mikka, die op stap zijn met nen ezel🐴🐴.

Ezel Alfredo blijft lekker buiten wanneer de 2 laat aangekomene zich installeren en zich klaarmaken voor de nacht.

Hawel ... Dat ga ik ook doen. Tot morgen 😴😴